Όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο γνώριζα αρκετά από τα μέλη της Μαύρης Αντίστασης και αντιλαμβανόμουν το λόγο που τους διάλεξε ο γιος μου. Όλοι τους είχαν μία φλόγα μέσα τους και έναν σκοπό, κάτι για να παλέψουν. Ιδανικά και αξίες δύσκολα να βρεθούν σε ετούτη την εποχή. Μερικοί βέβαια κουβαλούσαν πολλά περισσότερα, ένα φορτίο το οποίο το διέκρινες εύκολα στον αντικατοπτρισμό των ματιών τους στη λίμνη. Γιατί τα νερά της αποκαλύπτουν τα πάντα και κυρίως τον πόνο που είναι θαμμένος για χρόνια. Έτσι έμαθα λοιπόν για τον Νέντος, τον τοξότη της Βανέρια, έναν ταπεινό και χαρωπό άνθρωπο που ισχυριζόταν μεγάλα κατορθώματα με το τόξο. Δεν τον πίστευα όταν κόμπαζε ηλίθια μπρος στους άλλους συντρόφους, αλλά μία μέρα μου απέδειξε το αντίθετο.
Ήταν πολύ νωρίς το πρωί. Ο ήλιος έδινε τη δική του μάχη να περάσει το φως μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων. Περίεργο, αλλά με την πάροδο του χρόνου το αρχαίο δάσος γύρω από τη λίμνη φαινόταν πως ανακτούσε την πλούσια βλάστησή του. Εκείνο το γαλήνιο λοιπόν πρωινό, ο Νέντος είχε σηκωθεί πολύ νωρίς και εξασκούνταν στο τόξο. Ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος καθώς είχε για συντροφιά τη μικρή της παρέας. Την πιο νεαρή ελεύθερη κοπέλα του Βάμπουργκ! Το όνομά της ήταν Νένια και ακολούθησε τη μητέρα της στο δρόμο της ελευθερίας. Ήταν μόλις οκτώ χρονών. Επειδή ο Νέντος ήταν από τους πιο πλακατζήδες πολεμιστές, της άρεσε να τον πειράζει ενώ αυτός προπονούνταν. Ωστόσο, λόγω του νεαρού της ηλικίας της, την εντυπωσίαζαν αντικειμενικά περισσότερο τα λουλούδια που φύτρωναν γύρω από τη λίμνη παρά τα λαδωμένα αν και όμορφα πιασμένα σε κότσο μαλλιά του τοξότη. Τα κόκκινα ήταν τα αγαπημένα της, γιατί της θύμιζαν το χρώμα των δικών της μαλλιών.
Πάνω από μια συστάδα τέτοιων λουλουδιών βρισκόταν η μικρή όταν είδαμε το αγριογούρουνο να τρέχει. Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα κάτι παρόμοιο. Είχε τουλάχιστον το μέγεθος τριών ενηλίκων, τα κέρατα του ήταν μεγάλα σαν τσεκούρια, ενώ από το στόμα ξέβραζε μαύρο αφρό. Έτρεχε προς το μέρος τη μικρής με απίστευτη και ασυγκράτητη ορμή. Νόμιζα πως όλα είχαν τελειώσει και θα θρηνούσαμε το πιο αναπάντεχο θύμα όταν το καφετί βέλος με τα ποικιλόχρωμα φτερά έσκισε τον άνεμο ουρλιάζοντας έναν ήχο θανάτου. Το μάτι μου δεν πρόλαβε να συλλάβει το τι έγινε και γύρισα βλέποντας το βέλος καρφωμένο ανάμεσα στα μάτια του θηρίου και τον Νέντος να τρέχει προς το μέρος της μικρής που είχε σώσει από βέβαιο θάνατο. Πότε μου δεν είχα αποδειχθεί τόσο λάθος για τις ικανότητες ενός ανθρώπου! Και δεν είχα μάθει καν τίποτα.
Το βράδυ γύρω από τη μεγάλη φωτιά, έτυχε να πιάσω την κουβέντα με τον Μπάρακ, έναν αρχηγό ληστών που γνώρισε τον Θον και την ομάδα μας και αποφάσισε να παρατήσει την ζωή του κακοποιού. Η μάχη του με τον Θον ήταν από τις ομορφότερες που είχα δει ποτέ. Απ’ όταν έφτασε στην ομάδα μας, ταίριαξε πολύ με τον Νέντος και σε πολλά σημεία του έδειχνε τεράστιο σεβασμό. Έτσι, του εξέφρασα την απορία μου για το πώς ήταν τόσο ήρεμος και αποτελεσματικός στην τέχνη του, ενώ ο χαρακτήρας του φαίνεται τουλάχιστον παιδικός.
Ήταν αυτός ο άνδρας που μου θύμισε πως στη ζωή, αυτοί που κάνουν τους ανθρώπους που αγαπούν, να γελούν και να χαίρονται την κάθε στιγμή, είναι στην πραγματικότητα αυτοί που έχουν πληγωθεί περισσότερο απ’ όλους. Γιατί αυτό το αόρατο φορτίο που κουβαλούν δίνει άλλη αξία στην ύπαρξη τους.
Αυτή είναι η ιστορία του Νέντος, του Τόξου της Βανέρια.
Ο Νέντος γεννήθηκε στη βασιλική οικογένεια της Βανέρια, όντας ο πρώτος υιός του Οίκου των Ραμόν. Τριάντα χρόνια πριν, στη βάπτισή του, παρευρέθηκαν όλες οι μεγάλες οικογένειες της Νότιας Ιόλια αλλά και μερικές από τις πιο εξέχουσες του Βορρά. Έπιασε στα χέρια το πρώτο τόξο σε πολύ μικρή ηλικία, όταν ο πατέρας του του χάρισε το δρύινο όπλο του, το οποίο και θα γινόταν σήμα κατατεθέν του ονόματος του τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς, ο καλοκάγαθος πατέρας του σκοτώθηκε μαζί με τη γυναίκα του σε ενέδρα. Καιρό πριν είχε απορρίψει τη δουλεία στο βασίλειό του, γεγονός που δε βρήκε πολλούς υποστηρικτές στην αυλή. Έτσι ο εικοσάχρονος Νέντος έγινε βασιλιάς της Βανέρια, τίτλος που δεν έμελλε να κρατήσει για πολύ. Οι αντίπαλοι του στη βασιλική αυλή ήταν περισσότεροι από αυτούς που τον αποδέχονταν. Σε μία σύρραξη στο βασιλικό θρόνο ο άνδρας που θεωρούσε το δεξί του χέρι πέρασε το σπαθί στην καρδιά του μικρού του αδερφού ενώ, η μικρότερη εκ των αδερφών και πριγκίπισσα της Βανέρια, κλείστηκε στα μπουντρούμια όσο αυτός προλάβαινε να διαφύγει από το παλάτι. Από τότε λοιπόν έχουμε την κυριαρχία του Βάραντος του Καπηλευτή στη Βανέρια η οποία έγινε εκτός από το πιο κυρίαρχο λιμάνι δούλων στην Ιόλια, έγινε το μεγαλύτερο κέντρο δουλείας.
Ενώ οι φήμες οργίαζαν για την κατάληξη του Νέντος, αυτός είχε ήδη βγει στην αντεπίθεση. Το Τόξο της Βανέρια, κρυφά τη νυχτά, άρχισε να εκτελεί τους προδότες του θρόνου, έναν προς έναν. Στα νεκρά σώματα των θυμάτων του άφηνε γραμμένο με αίμα τη λέξη ΕΚΔΙΚΗΣΗ, προειδοποιώντας έμμεσα τον μεγαλύτερο εχθρό του. Τον Βάραντος. Τον προδότη τον άφησε για τέλος, θέλοντας να τον σκοτώσει πάνω στο θρόνο που καπηλεύτηκε, όμως απέτυχε, πιάστηκε και βασανίστηκε μέχρι ορίων. Το ύστατο μαρτύριο ήταν να δει την δεκαπεντάχρονη αδερφή του να βιάζεται και να αποκεφαλίζεται μπροστά στα μάτια του. Η ψυχή του τραυματίστηκε και πλέον δεν ήταν ποτέ ο ίδιος άνθρωπος. Τον πούλησαν σαν σκλάβο στο Βάμπουργκ, όπου αναγκάστηκε να δουλεύει στα ορυχεία του Τάρλας, αλλά εδώ έμελλε να γνωρίσει κάποιον που θα του άλλαζε τη ζωή. Αυτός ήταν ο Θον για τους πολεμιστές του. Τους έδωσε έναν σκοπό, ένα λόγο για να μάχονται. Τότε μόνο κατάλαβα γιατί εκείνο το βέλος σκότωσε το αγριογούρουνο τόσο εύστοχα. Πλέον ο Νέντος ήταν ένας άνθρωπος που ατένιζε ξανά με θάρρος το μέλλον.
Όμως βαθιά, κάτω από το μεγάλο και ζεστό χαμόγελο, του ο πόνος του υπήρχε ακόμα και ίσως να μην έπαυε ποτέ.
